Խոսքի առավելության , կամ կարևորության մասին, կամ խոսքն ընդդեմ պատկերի:

Ո՞րն է խոսքի ու պատկերի հակամարտության իրական հիմքրեն ու արդյոք շահեկան դիրքոում է խոսքը, կամ եթե անգամ շահեկան դիրքում չէ, արդյո՞ք խոսքի կշիռն ավելի կարևոր չէ: Խոսքի արժեքն , անշուշտ բոլոր պարգաներում ավելի կարևոր է, կամ զուգորդվելով պատկերի առանց այն էլ շռայլ հնարավորություններին, ստեղծում է տվյալ իրականության համար ռազմավարական  կարևորություն:   Սակայն , եթե բառերն ընտրված են ոչ շռայլորեն հստակ ու տեղին:

Կյանքի առագ ռիթմն, այո լեզվամտածողության վրա նույնպես ազդում է, հետևաբար այսօր խոսքի , ասելիքի ամենվտանգավոր հակառակորդներից մեկը դարձել է ժամանակը: Ճիշտ ընտրված ժամանակահատվածն ու տևողությունը կարող է ցանկացած տեքստ դարձել հզոր գործիք ու հակառակը ժամանակը  չափից ավել ձևակերպումներով ու հոմանիշներով երկարացնելը կարող է ցանկացած խոսք, ելույթ դարձնել  անարժեք: Իսկ ազդեցության մասին խոսելն արդեն ավելորդ է:

Խոսքի, բառերի ու տեքստերի պարագայում ճիշտ տեղում, ճիշտ ժամանակին արտահայտությունը, թերևս ամենատեղինն է:

Խոսքն օգնում է ճիշտ թիրախավորել , կամ ավելի ճիշտ այն կարդացողի ընկալումները ուղղորդել ըստ  թիրախավորման , որովհետև օրինակ գովազդում, յուրաքանչյուր հրապարակում պետք է ունենա իր թիրախը , պատճառը  ակնկալիքը: Գաղտնիք չէ, որ յուրաքանչյուր խոսք , անգամ սովորական դիալոգներում , դիամցինը հասկանում է ըստ իր ընկալման կարողության , լեզվամտածողության , ինտելեկտի և սոցիալհոգեբանական կերտվածքի, հետևաբար այստեղ հրապարակված պատկերը  թողնել  որպեսզի աշխատի ըստ նախորդ նախադասության տրամաբանության , նշանակում է չունենալ ռազմավարություն և կատարել հերթական աշխատանք, կամ պարզապես թիթեռի կյանքով  նյուզֆիդ լրացնելու անպտուղ գործողություն:

Այստեղ է, որ զգուշությամբ պետք է ներխուժել  ու հասնել ընթերցողի ուղեղին ու գիտակցության վրա ազդել այնպես, ինչպես բաց ծովում  քամին  փոխում է նավի ընթացքը:

@Հեղինակային 

Արփինե Ալավերդյան