Ժամանակը շտպում, մշուշով ծածկում անցած ոտնահետքերը: Բայց ահեղ մտքի ու գրչի առջև անզոր է անգամ ամենակուլ ժամանակը... Ի վերջո , ինչպես մեծն Մաթևոսյանն է նշում. << երկիրն իր զավակով է երկիր, հողն իր տիրոջով է հող...>> Ուրեմն փառք ու պատիվ բոլոր զավակներին ու իրական տերերին: Այն տերերին, ովքեր հողին ամուր կանգնած են իրենց տաղանդով ու հմտություններով, ովքեր իսկապես ծնված են հողից ու հող են դառնում, առանց սեփական խղճի հետ պարտք ու պահանջ ոնենալու....
Ժամանակը շտպում, մշուշով ծածկում անցած ոտնահետքերը: Բայց ահեղ մտքի ու գրչի առջև անզոր է անգամ ամենակուլ ժամանակը... Ի վերջո , ինչպես մեծն Մաթևոսյանն է նշում. << երկիրն իր զավակով է երկիր, հողն իր տիրոջով է հող...>> Ուրեմն փառք ու պատիվ բոլոր զավակներին ու իրական տերերին: Այն տերերին, ովքեր հողին ամուր կանգնած են իրենց տաղանդով ու հմտություններով, ովքեր իսկապես ծնված են հողից ու հող են դառնում, առանց սեփական խղճի հետ պարտք ու պահանջ ոնենալու....
ОтветитьУдалить